Het was alweer een tijd geleden dat vriend Brink en de Dutchfoodie gezamenlijk de lunch hadden gebruikt. Brink wilde Vinkeles, maar helaas voor de lunch gesloten, het werd de eveneens in The Dylan gelegen Brasserie Occo. De Dylan is een boutique hotel gelegen in een oud weeshuis aan de Keizersgracht in Amsterdam en is prachtig gerestaureerd.
Om in Vinkeles te komen moet je dwars door Occo heen. Occo is mooi en hip ingericht, keurig gekleed personeel, internationaal publiek, met lokale twist. Ondanks dat het niet vol zat, kenden ze de 1 uur voor aankomst bevestigde reservering niet en eenmaal gezeten vroeg de ober wanneer hij de derde persoon kon verwachten. Verwarring alom, opeens leefde ik met de gedachte dat er ieder moment een “mysteryquest zou aanschuiven (met Brink weet je het nooit), maar tevergeefs.
Het personeel is vriendelijk en doet haar best, ervaring en senioriteit ontbreekt.
Vriend Brink laat zijn oog vallen op een fles St. Aubin, 2009, van Roux Pere & Fils. Goede fles, naar mijn idee iets te veel zuur. € 100,00, ik vind het niet weinig, deze fles mag maximaal €65,00 tot 70,00 kosten (diezelfde avond at ik bij Restaurant Antoine in Kerkstraat en dronk daar een betere St. Aubin uit 2009 voor i.d.d. € 65,00). De lunchkaart is gevarieerd en lekker. Prijzen zijn, i.t.t. de drank, in orde. Er is een menu dat bestaat uit een proeverij van van alles, dat je ook tegelijk krijgt geserveerd, dus het voorgerecht, met het hoofdgerecht en het dessert. Dat trekt mij niet.
Wij kiezen unaniem en klassiek de gepocheerde eitjes met zalm en toast en Hollandaise saus. Ik geef het toe, ik ben natuurlijk verwend door de gepocheerde eitjes, met zalm, toast en Hollandaise saus van Brasserie van Baerle (ik lunchte daar vorige week vrijdag nog en at daar de voortreffelijke eitjes), beter wordt het niet. De eitjes bij Occo zijn te kort gepocheerd, het eiwit is nog rauw, de zalm van goedkope, smakeloze kwaliteit. De Hollandaise saus is goed.
Als hoofdgerecht eten wij de slibtongetjes met friet, kropsla, ei en tomaat en remouladesaus. De slibtongetjes zijn vers, perfect bereid, met een mooie beure noissette. De vinnen er vanaf geknipt. Hier staat iemand die kan bakken, vis bakken wel te verstaan. De huisgemaakte friet daarentegen is smakeloos en te kort voorgebakken, althans op een te lage temperatuur. De regel is 5 min op 160 graden en na het afkoelen 1 minuut op 180 graden (als de friet circa 1 centimeter dik is). De mayonaise is gemaakt met walnoten olie (de ober moest het navragen: “u kunt goed proeven meneer”), wat de mayonaise bitter en muf doet smaken. De remouladesaus is waterig.
Inclusief twee espresso € 183,00, te duur voor wat je krijgt. Voor deze prijs moet het goed zijn en dat was het niet. Er is hier voor chef Dennis Kuipers nog een hoop werk te doen.
Occo
The Dylan
Keizersgracht 384
Amsterdam
Tel.: 020 530 20 10
hotel@dylanamsterdam.com
